Als energiecoöperatie wil je het liefst zonnige vooruitzichten, maar in werkelijkheid kan de wind flink tegenzitten. Gepassioneerd zet je je in voor een betere wereld, en wil je versnellen in de duurzame energietransitie. Tegelijkertijd kom je steeds meer obstakels tegen op je weg door het grillige energielandschap.
Zijn onze vrijwilligers opgewassen tegen alle verantwoordelijkheden? Wie volgt het bestuur op? En hoe bereiken we leden buiten onze eigen bubbel? Het zijn prangende vragen die leven bij energiecoöperaties. Lees er alles over op deze pagina.
Als energiecoöperatie ontkom je er niet aan: in jouw organisatie lopen veel vrijwilligers rond. Gelukkig maar, want zonder duurzaam gepassioneerde menskracht brengen we de energietransitie niet verder. Maar het vrijwilligersmodel wordt wel steeds lastiger om te handhaven. Energieprojecten vragen meer tijd en expertise terwijl competente vrijwilligers schaars zijn. Daarnaast treedt zogeheten ‘vrijwilligersmoeheid’ op, omdat bijvoorbeeld de samenwerking met de gemeente vastloopt. Tot slot is het rendement voor investerende leden steeds lager door stijgende kostprijzen. Dat maakt het minder aantrekkelijk om je aan energieprojecten te verbinden. Allemaal vervelend, want je wilt als coöperatie juist doorgroeien. Dan kan een slimme communicatie- of marketingaanpak de doorslag geven.
Het is niet vanzelfsprekend dat nieuwe bestuursleden worden gevonden. Wel erg belangrijk, want zonder hen komen activiteiten stil te liggen of moeten coöperaties zelfs helemaal stoppen. Dit is waarom het vinden van nieuwe bestuursleden lastig is:
Energiecoöperaties bereiken en activeren vaak potentiële klanten die behoren tot de zogenoemde groep ‘koplopers’ (theorie van Rogers). Deze groep mensen omarmt duurzame innovaties en spreken min of meer dezelfde taal en delen dezelfde normen en waarden. Coöperaties vinden het lastiger om de ‘middengroep’ die daarna komt te bereiken. En daar ligt juist een kans, want dit is een grote groep mensen met andere motivaties.
Een deel van deze middengroep is namelijk meer geïnteresseerd in de financiële en praktische kant van de coöperaties (zoals deelnemen), dan het duurzame gedachtengoed dat erachter ligt. Kennis, vaardigheden en tijd ontbreken vaak om deze groep te bereiken en te activeren. Op die manier blijft de ledenwerving vaak hangen in het eigen, bekende wereldje.